Mundurki obowiązywały również w szkołach rządowych zaboru austriackiego i rosyjskiego. W pruskim mundurków nie noszono. Były bardziej świadectwem miłości do munduru jako takiego i chęci umundurowania wszystkich, niż symbolem przynależności do braci uczniowskiej i równości. Mundurki postanowiono wprowadzić także we wszystkich szkołach prywatnych, żeńskich i męskich, pod zaborami i w Polsce niepodległej.

Rodzice, którym niezbyt dobrze się wiodło, starali się sprostać wyzwaniu i robili wszystko, aby ich dziecko miało mundurek. Był on ważny również dlatego, że ukrywał różnice w zamożności. Do reformy szkolnej z roku 1933 szkoły same ustalały fason i kolor mundurków. Jako przykład można podać słynną warszawską pensję Jadwigi Sikorskiej (późniejsze państwowe gimnazjum imienia Królowej Jadwigi), gdzie obowiązywały granatowe sukienki, białe kołnierzyki i mankiety oraz jasne wstążki we włosach. Odświętny strój składał się z białej bluzki, granatowej plisowanej spódniczki i granatowego sukiennego kapelusza, a od roku 1918 zaczęto nosić berety. Natomiast uczniowie szkoły Górskiego nosili granatowe bluzy ze stojącym kołnierzem i krytymi guzikami - na kołnierzu znajdowały się dwa poziome paski z zielonego sukna. Uczniowie klas gimnazjalnych nosili długie lub krótkie spodnie oraz granatowe kepi z zielonymi paskami nad otokiem.